بیومارکرهای جدید برای پیش بینی بیماری چشمی دیابت در جوانان
29 مه 2017- محققان هندی وآمریکایی کشف کردند که درجوانانی که به دیابت نوع 2 مبتلا هستند خطر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی در مراحل اولیه با فرکانس بالاتری، اتفاق می افتد.
رتینوپاتی دیابتی(DR) یکی از عوارض دیرهنگام دیابت است و معمولاً افرادی را تحت تأثیر قرار می‌دهد که مدت زمان طولانی‌تری به دیابت مبتلا بوده‌اند.
پژوهشگران بنیاد تحقیقات دیابت در مدرس هند (MDRF) نشان دادند که خطر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی در مراحل اولیه‌ی بیماری برای جوانان مبتلا به دیابت نوع 2 بالا می‌باشد و با فرکانس بیشتری مشاهده می‌شود، این وضعیت با افزایش سطح بیومارکرهای خاصی نظیر پروتئین کموتاکتیک مونوسیت 1 یا MCP-1 و کاتپسین-Dهمراه است.
دیابت می‌تواند با طیف گسترده‌ای از عوارض از جمله بیماریهای قلبی، آسیبهای عصبی، سکته‌ی مغزی، بیماریهای کلیوی و از دست دادن بینایی همراه باشد. دیابت عامل خطری برای آب سیاه (گلوکوم) و همچنین بروز آب مروارید است، اما رایج‌ترین مشکل بینایی که در افراد مبتلا به دیابت دیده می‌شود، رتینوپاتی دیابتی است. این بیماری با آسیب به عروق خونی کوچک در شبکیه (لایه‌ی حسگر نور که در پشت چشم واقع است) آغاز می‌شود و با نشت مایع و خون موجب اختلال در بینایی می‌گردد. با پیشرفت رتینوپاتی، رگهای خونی در شبکیه بسته شده و پاره می‌شوند یا رگهای جدیدی در شبکیه رشد می‌کنند که منجر به کاهش دائمی و گاهی شدید بینایی می‌شود.
محققان ارشد این مطالعه می‌گویند: دیابت نوع 2 در افراد جوانتر نشاندهنده‌ی یک فنوتیپ شدید است که با روندی متناقض در هندیهای آسیایی در حال افزایش می باشد، این افراد بسیار مستعد ابتلا به عوارض میکروسکولار دیابت نظیر رتینوپاتی دیابتی هستند و این بدان معناست که هر چه دیابت زودتر آغاز شود، مشکلات بینایی سریع‌تر و شدیدتر خواهد بود.
مطالعه‌ی قبلی محققان MDRF نشان داده است که رتینوپاتی دیابتی تقریباً در 52 درصد از بیمارانی که در سنین پایین به دیابت نوع 2 مبتلا می‌شوند، شیوع دارد. افزایش شیوع رتینوپاتی دیابتی مرتبط با دیابت زودرس، نتیجه‌ی طول مدت ابتلا فرد به بیماری دیابت نیست. محققان بر این باورند که چیز خاصی در محیط دیابتی در بیماران جوان ممکن است موجب شود آنها مستعد ابتلا به رتینوپاتی دیابتی گردند.
دو نشانگر زیستی MCP-1 و کاتپسین-D بتدریج در بیماران دیابتی مبتلا به بیماری غیر پرولیفراتیو و پرولیفراتیو شبکیه، افزایش می‌یابد. آنالیز همبستگی نشان داد که یک ارتباط مثبت بین مقدار MCP-1 و کاتپسین –D وجود دارد. جالب توجه این است که یک رابطه‌ی منفی معنی‌دار بین مقدار MCP-1/ کاتپسین D با پپتید C وجود دارد که دلالت بر اختلال زود هنگام در عملکرد سلولهای بتا دارد.
اگر چه افزایش سطح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) قبل از هر چیز نشان دهنده‌ی رتینوپاتی دیابتی است، مداخلات مبتنی بر VEGF و ممانعت کننده‌های VEGF دارای محدودیت‌های درمانی هستند و بنابراین شناسایی بیومارکرهایی بالا دستی تنظیم کننده ی فاکتور رشد، بسیار مهم است.
Balasubramanyam یکی از نویسندگان ارشد این مقاله می‌گوید: درحالیکه MCP-1 و کاتپسین-D هر دو جزو نشانگرهای زیستی فرآیندهای رگ زایی در سایر بیماریها هستند، تحقیقات ما شواهد دست اولی از این دو بیومارکر در رتینوپاتی دیابتی زود رس در جوانان ارائه کرده است.
به نظر می‌رسد سطوح بالاترMCP-1 و کاتپسین-D در بیماران جوان مبتلا به دیابت نوع 2 نشاندهنده‌ی فنوتیپ پیری تسریع شده است که محرکی برای ابتلا سریع‌تر به رتینوپاتی دیابتی می باشد. انتظار می‌رود که در آینده با هدف قرار دادن مسیرهای مرتبط با این نشانگرهای زیستی بتوان یک استراتژی برای جلوگیری از افزایش خطر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی در بیماران جوان مبتلا به دیابت نوع 2، ابداع نمود.
منبع:
www.sciencedaily.com/releases/2017/05/170529142601.htm